In de afgelopen maanden spaarde Stichting Mukwano Oeganda een flink bedrag bijeen om een graanmolen te kunnen betalen voor de gemeenschap in Kitgum, Noord Oeganda. Zij werden daarbij onder andere geholpen door de leerlingen van de Groen van Prinstererschool in Aalten. In april is gestart met de bouw van een schuur waarin de molen en het graan worden opgeslagen, inmiddels vordert de bouw gestaag.

Inkomen voor de school 
In het najaar van 2021 ontving Stichting Mukwano het verzoek van de samenwerkingspartner in Oeganda om mee te denken en te sparen voor de graanmolen. De graanmolen maakt het mogelijk voor de gemeenschap om zelf de kosten van de school op het project (salarissen van leerkrachten, lesmateriaal, onderhoud, etc.) te kunnen dragen. Hij kan op verschillende manieren worden ingezet. Het plan is om de lokale bevolking de mogelijkheid te geven tegen een kleine vergoeding hun granen te verwerken. Daarnaast kan grootschalig graan worden ingekocht, gemalen en vervolgens worden verkocht in de omliggende dorpen en steden. Het opzetten van dit bedrijfje maakt het voor ouders ook mogelijk om het schoolgeld voor hun kinderen in de vorm van graan te betalen.

Groen licht voor de bouw 
De kosten voor de graanmolen en het bijbehorende gebouw heeft Mukwano de afgelopen maanden bij elkaar gespaard. De jaarlijkse toetenactie van Mukwano rond de jaarwisseling was goed voor een opbrengst van ruim € 2.400,-. Ook mag de stichting nog steeds rekenen op veel steun uit de Aaltense gemeenschap maar ook uit andere delen van het land. Met de opbrengst van de toetenactie en al deze giften kon in maart al groen licht gegeven worden voor de start van dit project. In Oeganda is men daarop meteen gestart met de voorbereidingen, en inmiddels zit het dak al op het gebouw waar de graanmolen en de opslag in moet komen. Afgelopen weken hielpen de leerlingen van de Groen van Prinstererschool mee om het resterende bedrag bij elkaar te krijgen. Met hun acties haalden zij € 1.358,04 euro op. Hiermee is een totaalbedrag van 6.500 euro bij elkaar gespaard om het gebouw af te ronden. Komende maanden spaart Mukwano verder om ook de graanmolen aan te kunnen schaffen.

Hoe ENF ontstond
Elisabeth Namaganda heeft in samenwerking met o.a. de Nederlandse stichting Mirembe in 1979 het ‘Help me to School program’ opgericht. Met dit project kon in de afgelopen jaren voor ruim 3000 kinderen het schoolgeld betaald worden. Deze kinderen konden zich op deze manier ontwikkelen en indirect werden ook hun families ondersteund. Elisabeth Namaganda overleed in 2012 en het programma dreigde hierdoor stil te vallen. Stichting Mirembe heeft contacten gezocht met betrokkenen in Oeganda om te onderzoeken hoe het project kon worden voortgezet. Doordat de ondersteuning vanuit Elisabeth in stilte was gedaan, waren veel mensen zich er niet van bewust dat zij hun school en studieloopbaan te danken hadden aan de ondersteuning die ze via Elisabeth hadden gekregen. Het bleek dat veel voormalig studenten graag een bijdrage willen leveren aan het in stand houden van het ‘Help me to School program’.  

Fondsenwerving in Oeganda
Inmiddels is er in Oeganda een bestuur opgericht, een deel van dit bestuur bestaat uit voormalig leerlingen of studenten van het programma. Zij zamelen op verschillende manieren geld in. Bijvoorbeeld door middel van de verhuur van een parkeerplaats, inclusief een autowasserij, de verkoop van eten en wijn en de verhuur van partytenten. Ook is er eens loyaliteitsprogramma opgericht onder voormalig leerlingen/studenten. Zij kunnen silver, gold of platinum member worden en op basis daarvan jaarlijks doneren. Het ‘Help me to School program’, heeft studenten op verschillende niveaus ondersteund, waardoor een aantal studenten een studie konden volgen tot architect, arts, of advocaat. Voor het loyaliteitsprogramma is het fijn dat juist deze voormalige studenten nu hun bijdrage kunnen en willen leveren. Maar ook de kleinere bijdragen worden door het bestuur erg gewaardeerd.  

Zelfvoorzienend worden
In oktober 2019 hebben we in Oeganda een gesprek gehad met het bestuur van ENF over hun toekomstplannen. Zij zijn nu nog deels afhankelijk van giften, met name van Nederlandse stichtingen. Op termijn willen zijn zelfvoorzienend worden. De eigen fondswerving komt op gang, maar om dit structureel van de grond te krijgen willen zij stappen zetten. Met behulp van een aantal voormalig studenten zijn plannen opgezet om een parkeergarage en restaurant te bouwen, bij een universiteitsterrein. De opbrengsten hiervan moeten het ‘Help me to School program’ voor een groot deel kunnen financieren. Het bestuur van ENF heeft met opbrengst van hun eigen fondsenwerving de gelegenheid gehad om een stuk grond aan te kopen en de fundering aan te leggen voor de garage en het restaurant.

Mukwano ondersteunt
Met het bestuur van ENF hebben we de plannen uitgebreid doorgesproken. Daarna hebben we deze getoetst aan onze eigen visie en doelen. Het steunprogramma komt ten goede aan (kansarme) jongeren in Oeganda en wordt gedragen door de lokale gemeenschap van oud-studenten. De steun die aan ons wordt gevraagd heeft als doel het zelfstandig functioneren (onafhankelijk van steun uit Nederland) van het steunprogramma. Daarmee sluit het project prima aan op de visie van Mukwano en draagt het bij aan de doelen die wij beogen. Inmiddels zijn de eerste stappen gezet voor de bouw van het restaurant.

Zoals jullie op de foto kunnen zien, hebben we een aantal weken geleden videocontact gehad met David en Alice, enkele bestuursleden van KRADEF. Het is fijn om hen op deze manier te spreken en te horen hoe het gaat in Kitgum. Naast de voortgang van de bouw van de lokalen voor primary 5 t/m 8 spraken we uitgebreid over hoe de situatie in Oeganda is en hoe corona ook daar de samenleving in z’n greep heeft.

De school is dicht
Op dit moment zijn de scholen in Oeganda nog steeds gesloten. Kinderen krijgen op dit moment geen onderwijs, ook niet thuis. De leerlingen van de school op het project helpen overdag allemaal mee op het land. Aan het begin van de avond zoeken ze elkaar op het schoolplein en wordt er gevoetbald. Zo zien ze elkaar toch nog, is er gezelligheid en contact! Voor de leerkrachten betekent het dat ze op dit moment werkloos thuis zitten, zonder inkomen. Ook zij werken met hun familie op het land, zoals de meesten die op dit moment niet werken en op het platteland wonen. Wanneer de school weer opengaat, is nog niet bekend. Naar omstandigheden maken de meeste mensen het nog goed en blijven ze rustig onder de situatie. Ieder probeert er met elkaar het beste van te maken. Samen met hen wachten we de berichten af en hopen we dat de school weer snel open kan en de kinderen weer met plezier naar school gaan!

De bouw gaat door
De bouw van de lokalen voor primary 5 t/m 8 ging afgelopen maanden wel verder. De muren van het gebouw staan en de bouw is zover gevorderd dat de constructie van het dak erop kan. Op dit moment wordt het verslag en de verantwoording van de financiering van de eerste fase in orde gemaakt. Zodra wij deze ontvangen hebben en het akkoord is, financieren we de volgende fase. David en alle mensen rondom de school hopen dat wanneer de scholen weer open kunnen, en in ieder geval voor het nieuwe schooljaar in februari start, het gebouw klaar is voor gebruik.  

Vanaf de oprichting van onze stichting in 2007 was Emma Roelofsen-van Eerden erbij. Het eerste jaar als secretaris, de 11,5 jaar die daarop volgden als voorzitter. In september nam Emma afscheid van het bestuur en afscheid van Mukwano.

Emma’s band met Oeganda ontstond in 2005 toen zij samen met acht Aaltense jongeren het plan opvatte om op werkvakantie te gaan. Oeganda kwam daarbij min of meer toevallig op het pad maar liet haar niet meer los. Op de werkvakantie, maar ook op de Oegandareizen die daarop volgden, had Emma vaak een goede klik met de Oegandezen die we ontmoeten. Haar luisterend oor, oprechte interesse en misschien ook wel de blonde krullen maken dat zij zich bij Emma op hun gemak voelen. Met soms eens spontane omhelzing van een belangrijke Oegandese bestuurder of zelfs een aanbod van een bruidschat tot gevolg.

Haar rol als voorzitter nam Emma altijd uiterst serieus. Toespraken, openingswoorden, dankwoorden, alles werd met grote zorgvuldigheid voorbereid en uitgesproken. Het onderhouden van contacten, zowel in Oeganda als in Nederland was een belangrijk aandachtspunt dat ze nooit uit het oog verloor. We gaan Emma dan ook ontzettend missen als drijvende kracht achter ons mooie werk.

Emma, ontzettend bedankt voor je jarenlange inzet, de moeilijke en mooie momenten. Samen reizen, vergaderen, actie voeren en op de markt staan. Fijn dat we samen zoveel hebben bereikt! Dankjewel!

Mirjam, Harmjan en Paulien

Op zondag 3 maart was er in gebouw Elim gelegenheid om bijgepraat te worden over de werkzaamheden van Stichting Mukwano in Oeganda. De zaal was redelijk gevuld. Het is fijn op deze manier de steun van onze achterban te ervaren. Was u niet in de gelegenheid aanwezig te zijn, dan praten wij u via deze weg bij.

Mukwano 2.0
Nadat we in het najaar van 2017 de samenwerking op het project in Buhweju beëindigden hebben we als bestuur besloten ons te bezinnen op waar we voor staan, hoe we willen werken en wat we willen bereiken met ons werk. Voor deze heroriëntatie voerden we gesprekken met Sara Kinsbergen. Zij is verbonden aan de Radboud Universiteit en heeft onderzoek gedaan naar de effectiviteit van particuliere initiatieven. Sara heeft ons geholpen helder te krijgen wat wij belangrijk vinden, dat te concretiseren en uitgangspunten te formuleren voor ons nieuwe beleid.

Het opnieuw formuleren van onze visie en missie maakt het makkelijker om projecten in Oeganda te selecteren die we willen ondersteunen. Wij vinden het belangrijk dat die projecten zich vooral richten op het wegnemen of verhelpen van oorzaken die ergens aan ten grondslag liggen. Je zou kunnen zeggen dat we de mensen geen vis willen geven als ze honger hebben maar een hengel zodat je zelf in hun voedsel kunnen gaan voorzien. Daarnaast hechten we grote waarde aan de inbreng van de lokale gemeenschap en de overheid in een project.

Dit klinkt heel mooi, maar vraagt veel in de samenwerking. Met Sara hebben we vooral gezocht hoe we dit vorm kunnen geven. Dit stelt eisen aan onze lokale partner, voor nu, maar ook bij toekomstige samenwerkingen. We helpen financieel, maar dat wil niet zeggen dat we alleen maar geld geven. We willen werken vanuit partnerschap en zien daarin voor onszelf een rol als het gaat om kritisch meedenken en vragen stellen. Bij die rol willen we ook onze achterban in Aalten betrekken.

Onze werkwijze zal niet heel erg veranderen. Wel is voor onszelf de focus scherper en zijn we ons bewuster van wat we vragen in onze samenwerking. Na tien jaar hebben we veel geleerd en we willen nu een vertaalslag maken naar nieuwe projecten en uitdagingen waar we trots op kunnen zijn.

Ontwikkeling in Kitgum
Sinds 2 jaar werken we samen met de Stichting KRADEF in Kitgum, Noord Oeganda. Begin februari is daar de school in gebruik genomen die met hulp van Stichting Mukwano is gebouwd. David Otto is bestuurslid van deze stichting. Een inspirerende man met een mooie visie voor zijn thuisland. Tijdens de bijeenkomst in Elim vertelde hij over zijn gemeenschap, hun project en de dromen die hij heeft voor de regio Kitgum waar de mensen door de burgeroorlog weinig perspectief hebben. Ooit was hij zelf één van de kinderen daar en hij prijst zich gelukkig dat hij, hoewel op latere leeftijd, wel de mogelijkheid heeft gekregen om naar school te gaan.

De gemeenschap In Kitgum is ontwricht, er was nauwelijks onderwijs en veel drankmisbruik. Door het bouwen van een school hoopt David dat de nieuwe generatie de kans krijgt om een vak te leren en zichzelf en hun omgeving te ontwikkelen. Een volgende stap zou zijn om de basisschool die er nu staat uit te breiden met een vakschool. Samen met David en de gemeenschap van Kitgum kijken we hoe we dat kunnen realiseren en wat er nog meer nodig is om de armoede en het gebrek aan perspectief voor de inwoners van Kitgum te doorbreken.

In Kitgum werken we samen met KRADEF, een maatschappelijke organisatie die onder andere bestuurt wordt door David Otto. David is onze belangrijkste contactpersoon omdat hij engels spreekt en, nog mooier, regelmatig in Nederland is bij zijn vrouw en kind. Hieronder vertelt David over zijn jeugd in de omgeving van Kitgum en zijn drijfveer om daar een verschil te gaan maken!

Ongeveer 36 jaar geleden ben ik geboren, in het dorp van mijn ouders en voorouders in noord Uganda. Ik ben de jongste, echt het nakomertje van mijn ouders. Ik was al oom toen ik werd geboren en ben zodoende meer opgegroeid met mijn neven en nichten dan echt met mijn broers en zussen. Het land waar ik ben gestart om samen met de mensen uit mijn gemeenschap een school te bouwen voor de kleine kinderen, de toekomst van onze gemeenschap, van mijn stam, het Acholi volk. Kinderen die ik een meer onbezorgde jeugd gun als die ik heb gehad.

Het grootste deel van mijn jeugd ben ik helaas in oorlog opgegroeid. Een oorlog die in eerste instantie tegen de regering was en zich helaas niet veel later tegen ons keerde. Vanaf ongeveer 1986 tot 2007 heeft de LRA ( leger van de heer) het noorden van Uganda geteisterd, notabene geleid door Acholi zelf. Een rebellen leger dat draaide op kindsoldaten ( die wij in noord Uganda niet zo noemen, het is geen vrije keuze geweest, daarom noemen we ze abducted childeren, ontvoerd dus). En iedereen is aan deze oorlog familieleden verloren, familie leden die nog steeds vermist zijn, niet teruggekeerd uit de bush of gedood, niemand die het weet.

Een dreiging die mij ook boven het hoofd hing en heb tijden samen met neven en nichten me verscholen in het olifantengras. Eten werd ons gebracht, de angst om meegenomen te worden, daarna je familie te moeten vermoorden was rieeel en groot. En ook ik ben, net als vele andere meerdere keren aan ontvoering en de dood ontsnapt. In 1997 moest iedereen uit het noorden verplicht in kampen gaan wonen en de dorpen verlaten. Allemaal hutten, die letterlijk hutje mutje op elkaar stonden. Een IDP kamp, een vluchtelingenkamp voor ontheemden (vluchteling in eigen land en valt dus niet onder de unhcr). Eten kregen we van het world food program, als we het kregen.

Buiten het kamp op het land werken was verboden op straffe des doods, want als je gesnapt werd door een regerings soldaat kon deze je in de veronderstelling dat je een rebel was dood schieten. Ouders die niet meer voor hun gezin mochten zorgen, niet meer mochten zorgen voor voldoende eten. Een van de problemen waar we in het huidige noord Uganda nog de wonden van likken, een trauma waar heel veel mensen niet bovenop zijn gekomen tot op heden. Een van de problemen die ten grondslag liggen aan het hoge alcoholmisbruik in noord Uganda. Maar goed ik dwaal af.

Mijn vader overleed net voor mijn examen voor de basisschool, hiervoor moet je in Uganda betalen en door het overlijden was hier geen geld meer voor. Pas vele jaren later heb ik mijn school weer kunnen oppakken maar daar komen we straks wel. In 2003 heb ik besloten te vluchten. Een neef die al vele jaren eerder naar het zuiden was gekomen had een stuk land gekocht in een dorp net beneden de Nijl. De Nijl speelt namelijk een heel belangrijke rol in deze oorlog, namelijk alles wat boven de Nijl was onveilig was, noord Uganda. Onder de Nijl was het veilig. De brug over de Nijl werd dag en nacht zwaar bewaakt.

Op een ochtend ben ik op mijn fiets gestapt, niemand, ook mijn moeder heb ik dit verteld, dit was te gevaarlijk. De vlucht op zich was ook heel gevaarlijk want ik kon met gemak op de rebellen stuiten en Diemen de dood bekopen, maar dat was het risico waard. Na twee dagen fietsen, 100 km per dag kwam ik aan in het dorp onder de Nijl. Inmiddels een plek waar veel meer Acholi mensen heen waren gevlucht en kwam zodoende ook bekenden tegen waar ik de eerste nacht kon overnachten. Ik bleef hier een aantal weken om te acclimatiseren en ben toen vertrokken op zoek naar het stuk land waar mijn neef een project aan het opzetten was. Op dit project kwamen ook veel buitenlanders. Hier heb ik in 2005 mijn huidige (Nederlandse) vrouw ontmoet.In 2006 kreeg ik de kans om weer naar school te gaan, in Kampala. Een versnelde middelbare school en heb daarna ook nog een certificate gehaald. En in Kampala een thuis opgebouwd. 

In 2005 werden er door het internationaal Strafhof in Den Haag de allereerste arrestatie bevelen uitgevaardigd, deze waren voor Joseph Kony en zijn commandanten. Dit heeft even voor een opleving van het geweld gezorgd maar vanaf 2007 is het rustiger en zijn de mensen langzaam vanuit de kampen weer naar oude dorpen teruggekeerd. Het Na oorlogse noord Uganda, zoals het nu ook nog is. Want de oorlog kan dan wel zo ongeveer voorbij zijn ( de rebellen zijn niet meer actief in Uganda, wel nog in buurt landen en gezinnen missen nog steeds kinderen die nooit zijn teruggekeerd, dat misschien wel nooit meer doen), maar men is de oorlog nog niet vergeten. Iedereen draagt de oorlog bij zich. Het alcohol misbruik is nog steeds enorm hoog, meisjes worden veel te jong zwanger omdat ze geen perspectief hebben. Men durft niet meer te hopen, niet meer te dromen, bijna niemand werkt er aan een betere toekomst omdat ze er niet in geloven.

Dit doet mij, een van deze mensen pijn. Ik weiger om Joseph Kony alsnog de oorlog te laten winnen, hij wilde het Acholi volk uitroeien en helaas is door de jarenlange oorlog zoveel van onze cultuur beschadigd en verloren gegaan . Kinderen die opgegroeid zijn in de kampen kennen het leven niet in de dorpen, de waardes, het harde werken. Een wijze les die ik van mijn vader heb meegekregen was, je weet nooit of je wel kan oogsten maar je moet wel zaaien en ervoor zorgen anders kan je nooit oogsten. Helaas hebben we onze laatste oogst samen nooit kunnen oogsten omdat hij overleed.

Dit is mijn drijfveer om te werken aan Kradef, een school te bouwen, zodat ook de jongste van ons al kunnen gaan zaaien en hopelijk oogsten in de toekomst. En dat de hoop, verwachting op de oogst ook weer terugkomt.

Einde aan de samenwerking
In de periode 2007 tot en met 2011 hebben wij in samenwerking met pastor Israël en de gemeenschap in Buhweju ontzettend veel kunnen realiseren. Een kerk, een kliniek, een schoolgebouw met maar liefst drie verdiepingen en verblijven voor de leraren. Het project is daarmee een enorme aanwinst voor de gemeenschap in het afgelegen gebied waar deze voorzieningen gemist werden.

Moeizame samenwerking
In de afgelopen jaren merkten wij echter dat de samenwerking steeds stroever ging lopen. Vanuit Nederland was het lastig contact te krijgen met pastor Israël en verantwoording over de voortgang van het project bleef uit. Tijdens onze bezoeken aan het project hebben we zaken bespreekbaar gemaakt en afspraken gemaakt voor de toekomst. Dat bracht helaas niet de gewenste verbetering. Eind 2015 bereikten ons steeds meer negatieve signalen over het functioneren van Israël op het project en de nevenfuncties die hij leek te bekleden. De Nederlandse Stichting Twawebwa, die ook op het project werkzaam was, heeft om deze reden besloten zich terug te trekken uit het project. Als Stichting Mukwano hebben wij ons op dat moment laten adviseren door Sarah Jjuuko en Sander van Zanten, een Nederlands/Oegandees echtpaar dat de weg kent en de taal spreekt in Oeganda. Onze hoogste prioriteit was daarbij dat het project en de investeringen niet verloren zouden gaan. 

Uitgestoken hand
In 2016 en 2017 heeft Sarah zich samen met onze Oegandese advocaat en de Regional District Officer (RDC) van Buhweju hard gemaakt voor herstel van het contact met Pastor Israël. De RDC heeft daarnaast de lokale gemeenschap aangesproken op hun verantwoordelijkheid in het draaiend houden van de voorzieningen die aan hen geschonken zijn. Ondanks de meermaals uitgestoken hand blijft het contact met Israël uit en zien wij geen andere mogelijkheden om de verbinding met het project in stand te houden.

Beëindiging van de samenwerking
Om deze reden hebben wij besloten de samenwerking met pastor Israël en zijn Gods Hand and Feet Ministries te beëindigen. Wij hebben er alles aan gedaan wat in ons vermogen ligt om betrokken te blijven bij het project. Daarbij zijn wij tot het inzicht gekomen dat het op dit moment in het belang van het project is om ons terug te trekken en de gemeenschap van Buhweju de rust en ruimte te geven om met elkaar het project tot een succes te maken. Zelfvoorzienend, zoals ook altijd het doel van Stichting Mukwano is geweest. Als bestuur zijn we in deze keuze niet over een nacht ijs gegaan. Het was een bijzondere weg die veel denkwerk en discussie heeft gekost. We staan achter onze keuze omdat we geloven dat dit op dit moment het beste is voor de gemeenschap van Buhweju. De afgelopen jaren hebben ze de school en kerk zelf draaiende gehouden en dat geeft ons vertrouwen voor de toekomst.

De open brief waarin wij onze samenwerking met pastor Israël beëindigen kunt u hier lezen in het engels of in de nederlandse vertaling. 

Rik bedankt voor je inzet!
Tot onze spijt heeft Rik van Lochem vorig jaar aangegeven zich terug te willen trekken uit het bestuur. Zijn taken als penningmeester worden overgenomen door Mirjam Klumpenhouwer. Rik is bestuurslid vanaf het eerste uur en zelfs daarvoor. In 2007 was hij betrokken bij de eerste plannen en de voorbereiding tot de oprichting van Stichting Mukwano Oeganda in 2008. In de afgelopen 10 jaar heeft hij zich als penningmeester tussen de vrouwen in het bestuur staande weten te houden. Het beheren van de kas en de bankrekening is iets wat hij altijd met enorme precisie en transparantie uitvoerde. Ook het presenteren van reisverhalen of in gesprek gaan met een kleuterklas deed Rik met veel plezier.

Voor de Oegandezen is Rikkie, zoals ze hem noemen, de enige en daarmee ook belangrijkste man van de stichting. Tijdens de reizen naar Oeganda werd er ‘s avonds steevast gediscussieerd over cultuurverschillen of Rik legde uit hoe het door Nederlanders uitgevonden ‘turning the sea into land’ in zijn werk ging (inclusief bordtekening). 

Hoe bijzonder was het dat Rik en Jorieke op hun trouwdag een aantal Oegandese gasten mochten verwelkomen. Uiteraard moest de pastor in dat gezelschap het kersverse paar de volgende dag wel even streng toespreken over het doel van het huwelijk. Die boodschap heeft Rik goed begrepen en we hopen dat hij met het afscheid van Mukwano weer wat meer tijd heeft om te genieten van zijn groeiende gezin! Rik, ontzettend bedankt voor je jarenlange inzet. Alle uren samen vergaderen, reizen, acties voeren, op de markt staan, én vooral mooie dingen doen voor onze medemens. Fijn dat je daar samen met ons deel van uit hebt gemaakt. Het ga je goed!

Emma, Hilde, Mirjam, Paulien

Sponsoractie Groen van Prinsterer

De afgelopen maanden hebben de kinderen uit de groepen 1 t/m 5 van CBS Groen van Printerer in Aalten zich ingezet voor Mukwano. Vooraf heeft Emma een presentatie gegeven in alle klassen om te laten zien hoe de kinderen in Oeganda leven. Zo zagen de leerlingen onder andere een filmpje over hoe een school er in Oeganda uit ziet, hoe de kinderen les krijgen en wat ze eten tussen de middag. Dit maakte de kinderen enthousiast om geld in te zamelen door bijvoorbeeld klusjes te doen of koekjes te verkopen.

Op 20 april was de bekendmaking van de opbrengst. Samen hebben ze € 2756,40 opgehaald. Wat een geweldige bijdrage van de kinderen van de Groen voor hun leeftijdsgenootjes in Kitgum (Noord Oeganda). Hiermee kan een mooie start gemaakt worden aan de bouw van de kleuterschool!

In december hebben wij u geinformeerd over de samenwerking met David Otto voor de bouw van een kleuterschool in Kitgum. Kitgum ligt in het noorden van Oeganda en er wonen veel oud-kindsoldaten. De omgeving behoort tot de allerarmste van Oeganda. Binnen de gemeenschap is er veel behoefte aan een school en een verbetering van de leefomgeving. Als gemeenschap hebben ze er zelf al voor gezorgd dat er een betere weg naar het dorp is. De gemeenschap heeft zich georganiseerd in een soort stichting waarvan David de directeur is.

Samenwerkingsafspraken vastgelegd
Met David zijn we in overleg op welke wijze we hem en zijn gemeenschap kunnen ondersteunen in het bouwen van de school. Vanuit ervaring weten we nu dat we de voorwaarden voor de samenwerking goed vast moeten leggen, dat doen we met een memorandum van overeenstemming. David heeft daarnaast een duidelijk plan aan ons voorgelegd. Met de opbrengst van de toetenactie en de spaaractie van de Groen van Prinstererschool kunnen wij bijdragen in de eerste fase: het uitgraven en leggen van de fundering. David en de gemeenschap is iedereen die al bijgedragen heeft erg dankbaar. Ze ervaren het als heel bijzonder dat er zo ver weg geld voor hen ingezameld wordt. 

David verblijft af en toe in Nederland bij zijn Nederlandse vrouw en kind. Een eerste kennismaking kon daardoor in Nederland plaatsvinden.